شاطر عباس متخلص به صبوحی، زاده ۱۲۷۵ در شهر قم، ساکن تهران، پدرش کربلایی محمد علی و نام جدش را مشهدی مراد نوشته‌اند، دربارۀ سیما و قد و قامت و اخلاقش چنین گفته‌اند: قامتی متوسط به حد اعتدال داشت، چهارشانه، دارای موی مشکی، ابروان پر پشت و دیدگانی فراخ و گشاده بود. کلفتی لبان و خوش‌ترکیبی بینی و چشمان درشت، روی هم رفته چهره‌ای بسیار جذاب به او بخشیده بود آنچنان که نظرها را بسوی خود جلب می‌کرد. صبوجی صدایی بم و مردانه و گیرا داشت. راجع به خلق و خویش گفته‌اند: خوش مشرب، مصاحبتش دلپذیر و مطبوع بود. اغلب فکور و اندیشناک به نظر می‌رسید. در هنگام کار، همیشه پیراهنی تمیز و پاک به تن می‌کرد و پیشبندی لطیف می‌بست اواز شاعران خوش قریحه، خوش ذوق و با استعداد کافی در غزل و رباعی بوده است. اشعارش، بسیار روان و ساده و در خور فهم عموم طبقات می‌باشد. شاطر عباس غیر از غزلیات آثار دیگری از قبیل مسمطات، رباعیات و دوبیتی از خود یادگار نهاده است. از جزئیات زندگی این
شاعر اطلاع دقیقی در دست نیست. وفات شاطر عباس صبوحی به روایتی سال ۱۳۱۵ آمده است که این تاریخ نمی تواند صحیح باشد به سبب اینکه بر روی جلد کتابچه اشعار ایشان از عنوان مرحوم استفاده شده است . ظاهراً معروفیت او بیشتر بدان سبب است که چنان که گفته‌اند از سواد خواندن و نوشتن بی‌بهره بوده و با این حال طبعی موزون داشته و اشعاری عاشقانه می‌سروده است . بسیاری از اشعار او در سینه مردم ثبت بود و کمتر به قلم و کاغذ روان شده بود . کتابچه پیوست از مجموعه شخصی اینجانب که در قطع جیبی،در پنجاه صفحه به تاریخ ۹ آذر ۱۳۰۶برای نخستین بار به همت دو کتابفروشی بازاربین الحرمین تهران یعنی آقایان حسن آقا گودرزی ستوده و میرزا اسدالله شهشهانی که شامل تعدادی از غزلیات و رباعی های شاطر عباس می باشد منتشر شده است. ، اما از گفته های کوتاه ناشر در مقدمه کتاب پیداست که ارتباطی بین شاعر و ناشر در میان نبوده و این سروده ها از مردم عادی گردآوری شده .از این شاعر آثار دیگری نیز منتشر شده است اما به نظر می رسد به سبب اینکه بسیاری از سرود ه های وی مکتوب نشده باشد دیگر اثری از آنها در دسترس نباشد و به مرور زمان فراموش شده اند .
از سروده های معروف اوست:

نیک رویان جهان را چو سرشتند زگل

سنگی اندر گلشان بود همان شد دلشان

یا در طلیعه غزلی سروده:

ای خوش آنانکه قدم بر در میخانه زدند

بوسه دادند لب ساقی و پیمانه زدند

 

بخشی از غزلیات و رباعی های شاطر عباس متخلص به صبوحی چاپ آذر ۱۳۰۶