رئیس موزه مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی مدرس بر سر مسائل سیاسی اهل معامله و زد و بند سیاسی نبود. در عمل همانگونه بود که می‌اندیشید در سیاست‌ورزی شبیه علی‌ابن ابیطالب (ع) بوده است.

علی ططری رئیس سازمان اسناد و مدیر مرکز پژوهش کتابخانه مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار تاریخ خبرگزاری فارس، در پاسخ به این پرسش که ویژگی سیاسی شهید مدرس چه بوده است، اظهار داشت: برای پاسخ به این پرسش باید به عملکرد سیاسی مدرس به عنوان نماینده در پنج دوره مجلس شورای ملی به ویژه از دوره دوم تا دوره پایان ششم مجلس شورای ملی را بررسی کرد.

مدرس در دوره دوم مجلس شورای ملی منتخب علما بود از دور سوم تا دوره ششم در چهار دوره با رأی مستقیم مردم انتخاب شد.

وی با بیان اینکه شهید مدرس یک مشی سیاسی دوگانه داشت افزود: مدرس قبل از نمایندگی مجلس پیشینه سیاسی دارد اگر کارنامه سیاسی ایشان را که شامل اقدامات مشروح مذاکرات و موضع‌گیری‌هاست، بررسی کنیم. به مشی سیاسی آقای مدرس می‌بریم.

ططری ادامه داد: نخستین ویژگی مدرس، دفاع سخت و تندی است که بر مواضع اصولی خود داشت در بسیاری از موضوگیری‌ها در مقابل رضاخان بر عقیده و نظر خود پافشاری دارد و از هیچ یک از مواضع اصولی خود کوتاه نمی‌آید. مانند آبان‌ماه ۱۳۰۴ که مجلس مؤسسان تشکیل شد تا سلطنت از قاجاریه پهلوی منتقل شود مدرس در کنار ۴ نماینده با توجه به اینکه مجلس موسسان نظرش نسبت به تغییر سلطنت مثبت بود تا لحظه آخر بر عقیده خود پافشاری کرد از موضعگیری خود به هیچ وجه کوتاه نیامد.

رئیس موزه مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی در ادامه افزود: در قرارداد ۱۹۱۹ نیز همین اتفاق افتاد. وی به هیچ‌وجه در مقابل استعمار تاریخی و نقش سیاسی لرد کرزن تحت عنوان قرارداد ۱۹۱۹ برای آینده سیاسی ایران ترسیم کرده بود به هیچ‌وجه کوتاه نیامد.

وی تصریح کرد: مدرس یک شخصیت دیگری نیز دارد آن مدرس سختگیر به مدرس مسالمت جو تبدیل می‌شود مدرس وضعیت ایران و منطقه و جهان آگاهی داشت سعی می‌کرد در موضع‌گیری‌های خود مصلحت‌اندیشی را برای حفظ منافع ملی به کار گیرد.

ططری افزود: مدرس در کمیسیون عدلیه با وجود اینکه مخالف جدی نظر علی‌اکبر داور بود ولی با داور در کمیسیون همکاری داشتند درباره تصمیمات گوناگون با هم اظهارنظر می‌کردند یا بنا به شرایط با نصرت‌ فیروز همکاری کرد.

وی با بیان اینکه مدرس سیاستمدار اخلاق‌گرا بود گفت: مدرس بر سر مسائل سیاسی اهل معامله و زد و بند سیاسی نبود. در عمل همانگونه بود که می‌اندیشید و به راستی معیار سیاست ما عین دیانت ما است به شمار می‌رود در سیاست‌ورزی شبیه علی‌ابن ابیطالب (ع) بوده است.